Beschrijving

Fragment hoofdstuk 2.  Jan wordt wakker en blijkt David te heten.

‘David, David! wakker worden, het is tijd om op te staan.’ Slaapdronken kijkt Jan  in een wit gezicht met een bos rode haren eromheen.
‘Nog een half uur en dan begint de optocht,’ zegt de vrouw met een frons tussen haar wenkbrauwen. Jan wrijft in zijn ogen en probeert zijn hoofd op orde te krijgen. Hij droomde dat hij met Naomi op een grote kar zat met paarden ervoor in een moerassig landschap.
‘Huh? Wie ben jij nou?’ Hij gaat rechtop zitten en kijkt naar de vrouw die in het licht van kaarsen drukke bewegingen maakt. Haastig stopt ze van alles in een jute zak en gebaart dat hij moet opschieten.
‘Ja, wat is er nou? Wie ben je?,’ vraagt hij terwijl hij zijn broek aanschiet die naast het bed ligt. Aan de broek zit een bovenstuk. ‘Hey! En waar zijn mijn kleren?’ Hij graait naar een stugge trui met grove gaten en houdt deze omhoog. ‘Wie heeft mijn kleren weggehaald?’ De vrouw komt naar hem toe en kijkt hem dwingend aan. Het flikkerende kaarslicht geeft haar een enge blik. Haar schaduw op de muur beweegt schimmig.
‘David,’ zegt ze op zo’n manier dat hij haar moet aankijken.  ‘Je weet wat pa en ma gezegd hebben. Dat je naar me moet luisteren. Misschien komen ze vandaag wel terug. We moeten gaan. Trek je tuniek aan en je jak, want het is koud. Schiet op, je ontbijt staat klaar. De optocht begint zo!’

Voor hij het beseft loopt Jan door steegjes met kleine huizen waar geen licht brandt. Geen wonder, denkt hij, wie gaat er nou op dit uur naar buiten? Het is stil op een enkel winterkoninkje na. Hij rilt. Het vriest. Hij kijkt naar de vrouw die hem stevig aan zijn pols meetrekt. Wie is dat? En wat wil ze? En waar is Naomi? De vrouw had het erover dat pa en ma misschien terugkomen. Dan zal ze mijn zus zijn? Maar mijn zus ziet er heel anders uit. Hij probeert de situatie onder controle te krijgen: misschien is het wel een droom. Jan probeert zich te herinneren of hij de omgeving kent. Voor hij zijn gedachten kan ordenen, bereiken ze een brede straat vol mensen. Iedereen loopt door elkaar. De mensen dragen kleren die hij niet kent. Vrouwen met lange jurken en vreemde mutsjes op. Mannen met wijde kniebroeken en petten. Net zoals de mensen uit zijn boek De laatste geluiden uit de oudheid.